त्यहाँ एक राजकुमारी को एक सुन्दर कहानी छ जो एक गैर निदान रोग बाट पीडित थियो। उनी ओछ्यानमा पल्टिएकी थिइन्, सुस्त रहिन, हिँड्न असमर्थ थिइन् वा आफैंलाई कसरत गर्न सक्दिनन्। उनले सबै भूख गुमाएकी थिइन् र उनका आमा बुबालाई डर थियो कि उनी चाँडै नै मर्नेछन्। उनको बुबा, राजा, सबै शीर्ष डाक्टरहरु र चिकित्सा विशेषज्ञहरु लाई बोलाए, तर कोहि पनि निदान वा जवान राजकुमारी को उपचार गर्न सकेनन्। उनीहरुले उनलाई एलोपैथिक, होमियोप्याथिक, आयुर्वेदिक औषधि दिए। तिनीहरूले उनको गोलियाँ, compresses, पाउडर, मालिश र खनिज स्नान दिए। केहि पनि राजकुमारी को स्थिति मा एक दाँत बनायो। उनी आफ्नो ओछ्यानमा, लंगडा र मौन, आफ्नो माथिल्लो छतमा खाली हेरीरहेकी थिइन्।

अन्तमा, निराशामा, राजाले एक आदरणीय पवित्र मानिस, एक सन्तलाई बोलाउनुभयो जसलाई राज्य भर मा ईश्वरीय ज्ञान र शक्तिहरु को रूप मा पूजा गरिन्छ। ऋषिले राजकुमारीलाई देख्ने बित्तिकै, उसले ठ्याक्कै बुझ्यो कि के गलत थियो। “उसलाई उठाउनुहोस् र उसलाई गाडीमा राख्नुहोस्,” उनले आदेश दिए। राजाले अस्वीकार गरे। “तपाइँ कसरी यो कमजोर, नाजुक गाडीमा बाहिर हुनुहुन्न?”

तैपनि, सन्तले जोड दिए। “यदि तपाइँ मेरो आदेश पालना गर्नुहुन्न भने, तपाइँको छोरी निको हुन सक्दैनन्। उसलाई न्यानो लपेटो यदि तपाइँ चाहानुहुन्छ र उसलाई गाडीमा राख्नुहोस्। हामी एक्लै यात्रा गर्नेछौं। ” राजासंग कुनै विकल्प थिएन; उसको विकल्प समाप्त भयो र कसैले कुनै फल बोकेको थिएन। उहाँ मात्र प्रार्थना गर्न सक्नुहुन्छ कि पवित्र मानिसलाई थाहा थियो कि उनी के गर्दै थिए।

तेसैले राजकुमारीलाई न्यानो शल मा लपेटिएको थियो र अदरक राखिएको थियो – धेरै पखेटा तकिया द्वारा समर्थित – राजाको गाडीमा। पवित्र मानिस उनको छेउमा पुग्यो र ड्राइभरलाई निर्देशन दियो कि कहाँ जानु पर्छ। उनले राजकुमारीलाई उनीहरु यात्राको क्रममा बुझाए, “मेरो बाटोमा हेरचाह गर्न केहि जरुरी कामहरु छन्। तिमी मलाई साथ दिन सक्छौ। ” उनीहरु चाँडै राज्यको बाहिरी भागमा एक गरीब क्षेत्रमा रोकिए। कपडा र खानाले भरिएको ठूलो बोरा बोकेर geषि गाडीबाट तल झरे। उनी घर -घर हिँडे, गरीब ग्रामीणहरुलाई चामल, दाल, गहुँको झोला दिईरहे।

चाँडै, उनी खोज्न को लागी गाड़ी मा फर्के – उनको अपेक्षा गरे अनुसार – राजकुमारी सीधा आफ्नो सीट मा बसेर, गाड़ी को छेउ मा उत्सुकता संग हेर्दै। उनीहरु थोरै बाटो हिडे, र फेरि ऋषिले अर्को गरीब, धनी राज्य बाहिरको ग्रामीण गाउँमा गाडी रोकिदिए। “मलाई यो गाउँमा तिम्रो सहयोगको खाँचो छ। मलाई बोक्न धेरै छ, “उनले राजकुमारीलाई भने। उनलाई गाडिबाट तल झर्न उनको हातको सहयोगको मात्रै जरुरत थियो।ऋषिले भारी झोला बोकेर राजकुमारीलाई आभारी गाउँलेहरुलाई खाना र ऊन स्वेटर हस्तान्तरण गर्ने काम दिए। पहिलो घरमा, उनी बिस्तारै, नाजुक ढंगले हिँडिन्, र नम्रताले चामल र दाल को झोला बाहिर निकाल्ने ठूलो बोरा मा आफ्नो हात राखे।

जे होस्, तेस्रो घर बाट उनी आत्मविश्वास संग बाटो मा हिडिरहेकी थिईन्, र पाँचौ घर बाट उनी साना बच्चाहरु लाई उनीहरु काखमा समात्न को लागी उठाउँदै थिइन्। जब उनीहरु गाडीमा फर्किए, उनी सन्तलाई खानाको बोरा बोक्न मद्दत गर्नमा जोड दिइन्, र उनीहरुलाई गाडीमा फर्कन कुनै सहयोगको जरुरत थिएन। उनको गाला गुलाबी थियो; उनको अनुहार मा एक सुन्दर, उज्ज्वल मुस्कान र उनको आँखा मा एक चमक थियो।

राज्य मा फर्केर, छोडेको तीन घण्टा पछि, राजकुमारी लगभग गाड़ी बाट बाहिर हामफाले र महल को सीढीहरु लाई छोडेर! राजा छक्क परे! कसरी ती सन्तले आफ्नो छोरीलाई यति छोटो समयमा पूर्ण रुपमा निको पारे?

सन्तले व्याख्या गरे, “तिम्री छोरी जीवनमा अर्थको अभावबाट पीडित थिइन्। उनी बिग्रेको रोगबाट पीडित थिइन् र हरेक चाहनालाई खुशी तुल्याइरहेकी थिइन्। उनी व्यर्थमा बाँचेको जीवनबाट बिरामी थिइन्। सबैभन्दा गरीब गरीबको यात्रा, लिनुको सट्टा केही घण्टा दिनु, सेवा र निस्वार्थताको अनुभव मात्र सम्भव उपचार हो। ”

त्यस पछि, राजकुमारी प्रत्येक हप्ता दुई पटक संत संग यात्रा गरी, गरीब गाँउहरुमा फर्किए, खाना, कपडा र अन्य आवश्यक सामानहरु वितरण गरे। उनले गरिबीमा बाँचिरहेका सबैको जीवनस्तर सुधार गर्न मद्दत गर्न राजकुमारीको रूपमा आफ्नो स्थिति प्रयोग गरिन्। उनले आफूलाई सबै खाँचोमा परेकाहरुलाई मद्दत गर्न समर्पित गरे।र उनी फेरि कहिल्यै सुस्तताको दिनबाट पीडित भएनन् …

हरेक दिन पश्चिम मा मानिसहरु बाहिर जान्छन्, काम मा जान्छन्, पैसा कमाउन र अधिक समृद्ध बन्न। तैपनि, दिनको अन्त्यमा, जब उनीहरु घर फर्कन्छन्, उनीहरु खुशी छैनन्। आन्तरिक शान्ति र अनन्त आनन्द को साँचो रहस्य के हो? म सधैं मानिसहरुलाई भन्छु, “भगवान सचेत हुनुहोस्, ग्लैमर सचेत हुनुहुन्न।” उहाँलाई तपाइँको जीवन को केन्द्र मा छ र तपाइँ शान्ति, खुशी, अर्थ र आनन्द पाउनुहुनेछ। जे होस्, यो अक्सर दैनिक जीवन मा भगवान को शिक्षा लागू गर्न को लागी जान्न को लागी मुश्किल छ। हो, हामी मन्दिर जानु पर्छ। हो, हामीले उहाँको नाम (कुनै पनि नाम जो हामीलाई अपील गर्दछ – चाहे यो कृष्ण, राम, येशू, वा अल्लाह हो) जप गर्नुपर्छ। हो, हामी उहाँको पवित्र वचन बाट पढ्नु पर्छ। हो, हामीले उहाँलाई प्रार्थना गर्नुपर्दछ र उहाँलाई हाम्रो जीवन प्रस्ताव गर्नु पर्छ।

जे होस्, हामी अरु के गर्न सक्छौं, धेरै मानिसहरु सोध्छन्, साँच्चै भगवान को बारे मा सजग हुन को लागी – भगवान चेतनाले भरिएको – हाम्रो दैनिक जीवन मा? हामी उहाँका जनताको सेवा गर्न सक्छौं! गरीब को सबैभन्दा गरीब को सेवा को माध्यम बाट हामी भगवान को नजिक आउँछौं। यो पवित्र मानिसहरु मा परमात्मा देख्न को लागी सजिलो छ, जो पवित्र, उचित र सुन्दर देखीन्छ सेवा गर्न को लागी। तर, आध्यात्मिक चुनौती सबै मा परमात्मा देख्न को लागी, सबै को सेवा गर्न को लागी – उच्चतम राजा देखि बिरामी कुष्ठरोगी को लागी – जस्तै कि उनीहरु भगवान को अभिव्यक्ति हुन्।

यो निस्वार्थ सेवा को माध्यम बाट, हामी न केवल जसलाई हामी सेवा गरीरहेका छौं लाभ उठाउछौं, तर हामी आफैंलाई अपार लाभान्वित हुन्छौं। हाम्रो मुटु खुशी संग भरिन्छ, शान्ति संग र माया संग। हाम्रो जीवन अर्थले भरिएको हुन्छ।